Gdy pojawiło się Super Mario 64, gracze przecierali oczy ze zdumienia. Ta gra pokazała, jak powinny wyglądać platformówki 3D

Pomimo że nie wszystko, czego dotknie się firma Nintendo, zamienia się w złoto, to jednak zdecydowana większość przedsięwzięć tej firmy odnosi wielkie sukcesy. Co prawda konsola Nintendo 64 nie była najlepiej sprzedającą się platformą w portfolio firmy z Kioto, jednak mimo to ukazał się na niej szereg produkcji, które zarówno dorobiły się statusu kultowych, jak i odcisnęły trwałe piętno na całej branży gier wideo. Jedną z takich pozycji było Super Mario 64, czyli produkcja, która ustaliła swoisty kanon dla platformówek 3D, wyznaczając standardy przestrzegane po dziś dzień.

Powiązane:„Tym razem dostaniemy dużo mocniejszy sprzęt” - wydajność Switcha 2 ma być na dobrym poziomie

W tym artykule przyjrzymy się z bliska temu tytułowi od strony technicznej i sprawdzimy, co sprawiło, że gra Super Mario 64 wyglądała tak, jak wyglądała. Nim jednak przejdziemy do głównego tematu, zachęcamy do zapoznania się z naszymi wcześniejszymi artykułami spod tego szyldu. Przeczytacie w nich między innymi, czym był PSX, a także dowiecie się, dlaczego uDraw był jednym z gwoździ do trumny firmy THQ.

Super Mario 64. Źródło: Ninbanyan / YouTube.

Swobodna kamera i otwarte poziomy

Gra Super Mario 64 wyróżniał się na tle większości innych ówczesnych platformówek 3D za sprawą „wolnej” kamery. W celu lepszej optymalizacji, nawet kultowy Crash Bandicoot nie pozwalał nam swobodnie manipulować widokiem. Deweloperzy z Nintendo zdecydowali się jednak na umożliwienie nam przyglądania się Mario i jego otoczeniu z różnych perspektyw, dzięki jej częściowemu uwolnieniu. Wprowadziło to niemały powiew świeżości do całego gatunku, przy okazji eliminując problem ze sztywną, źle działającą kamerą, która w wielu przypadkach utrudniała lub wręcz uniemożliwiała rozgrywkę.

Drugi aspekt związany z „wolnością” oferowaną przez Super Mario 64 dotyczy konstrukcji poziomów. Przygody wąsatego bohatera nie poszły bowiem w ślady wielu konkurentów (na czele z Crashem Bandicootem i spółką), wyrzucając do kosza korytarzową strukturę poziomów i pozwalając nam swobodnie eksplorować otwarte mapy oraz gromadzić rozrzucone po nich gwiazdki w dowolnej kolejności.

Super Mario 64. Źródło: Ninbanyan / YouTube.

Kartridż i możliwości Nintendo 64

Co ciekawe, Super Mario 64 był produkcją właściwie pozbawioną ekranów wczytywania. Zarówno to, jak i wyżej wspomniane „otwarcie” poziomów, było zasługą zastosowania kartridży zamiast płyt CD. Co prawda te pierwsze dysponowały mniejszą przestrzenią na dane, jednak swoich okrągłych konkurentów zostawiały daleko w tyle pod względem prędkości ładowania danych.

Nie bez znaczenia pozostawała również reszta specyfikacji technicznej Nintendo 64, która pozwalała na uruchomienie Super Mario 64 w 30 klatkach na sekundę. Dodatkowo tytuł mógł się pochwalić płynnymi animacjami, rozsądną (nawet z dzisiejszej perspektywy) odległością rysowania, a także systemem kolizji i fizyki, dzięki któremu można było przedstawić w wiarygodny sposób na przykład toczenie się kul po równiach pochyłych czy umożliwienie Mario ślizgania się po nich.

Dopełnieniem tego wszystkiego było wykorzystanie mipmappingu (techniki wykorzystującej tekstury w różnych rozmiarach w zależności od odległości obiektu od kamery) oraz Z-bufferingu (techniki zapobiegającej przenikaniu obiektów). Co prawda same tekstury mogły wydawać się nieco rozmyte, ale z perspektywy czasu można uznać to za kompromis, na który warto było pójść. W efekcie otrzymaliśmy produkcję, która nawet dzisiaj prezentuje się całkiem ładnie (oczywiście trzeba wziąć poprawkę na jej wiek).

Super Mario 64. Źródło: Ninbanyan / YouTube.

Swoboda ruchów i wykorzystanie kontrolera

Na koniec należy jeszcze wspomnieć, że Nintendo rzadko kiedy podąża utartą ścieżką w temacie projektów kontrolerów. Nie inaczej było w przypadku pada do Nintendo 64, który pod względem wyglądu znacząco odbiegał chociażby od tego, do czego przyzwyczaiło graczy PlayStation. Niemniej, autorzy Super Mario 64 doskonale wykorzystali specyfikę i możliwości kontrolera N64, robiąc użytek między innymi z czułości analogowej gałki, której stopień wychylenia znajdował odzwierciedlenie w prędkości poruszania się Mario.

W połączeniu z kilkudziesięcioma animacjami ruchu sprawiało to, że Super Mario 64 mógł pochwalić się bodaj największą swobodą sterowania wśród ówczesnych platformówek 3D.

Super Mario 64. Źródło: Ninbanyan / YouTube.

Ponadczasowa platformówka 3D

Gra Super Mario 64 zadebiutowała w 1996 roku. Produkcja odniosła spektakularny sukces artystyczny, zdobywając średnią ocen w serwisie Metacritic na poziomie 94/100, a także liczne nagrody branżowe. Tytuł cieszył się również wielką popularnością, a na przestrzeni lat doczekał się zarówno szeregu naśladowców, jak i duchowych następców oraz różnorodnych fanowskich projektów.

Można zaryzykować stwierdzenie, że bez Mario 64 być może nigdy nie zagralibyśmy w takie pozycje, jak Banjo-Kazooie czy Psychonauts, nie mówiąc już o Super Mario Odyssey i innych trójwymiarowych przygodach Mario.

Polecamy Twojej uwadze również następujące artykuły:

1. Konsola niewiele większa od pudełka z grą. PS2 Slim do dzisiaj pozostaje imponującym przykładem miniaturyzacji sprzętu
2. Przed TAA gry nie były brzydko rozmazane. Tomb Raider: Definitive Edition i Rise of the Tomb Raider to graficzne majstersztyki
3. Golden Sun to nie tylko kultowe RPG na GBA, lecz także pokaz możliwości tej konsoli

Czytaj więcej:Elden Ring Tarnished Edition jest na Nintendo Switch 2 podobno tak duże, że nawet przy fizycznej wersji musicie liczyć się z pobraniem

Krystian Pieniążek

Krystian Pieniążek

Współpracę z GRYOnline.pl rozpoczął w sierpniu 2016 roku. Pomimo że Encyklopedia Gier od początku jest jego oczkiem w głowie, pojawia się również w Newsroomie, a także w dziale Publicystyki. Doświadczenie zawodowe zdobywał na łamach nieistniejącego już serwisu, w którym przepracował niemal trzy lata. Ukończył Kulturoznawstwo na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Prowadzi własną firmę, biega, uprawia kolarstwo, kocha górskie wędrówki, jest fanem nu metalu, interesuje się kosmosem, a także oczywiście gra. Najlepiej czuje się w grach akcji z otwartym światem i RPG-ach, choć nie pogardzi dobrymi wyścigami czy strzelankami.