Przed TAA gry nie były brzydko rozmazane. Tomb Raider: Definitive Edition i Rise of the Tomb Raider to graficzne majstersztyki

Wydany w 2013 roku Tomb Raider to produkcja, która na stałe zapisała się nie tylko na kartach historii cyklu z Larą Croft w roli głównej, lecz również gier wideo w ogóle. Jej wydana w 2014 roku „Edycja ostateczna” jest wskazywana jako przykład gry, która doskonale zniosła próbę czasu. W niniejszym artykule sprawdzimy, co sprawiło, że Tomb Raider: Definitive Edition i jego następca to gry pokazywane przez wielu graczy jako wzory do naśladowania.

Powiązane:Nintendo PlayStation, które sprzedano za około 1,4 miliona złotych, ma jeszcze jeden egzemplarz - i to nie byle kto go posiada

Korzystając z okazji, zachęcamy do zapoznania się z innymi artykułami spod tego szyldu. Przykładowo, w ostatnim pochylaliśmy się nad grą Golden Sun, będącą pokazem możliwości konsolki Game Boy Advance.

TAA, czyli kość niezgody

Omówienie Tomb Raidera: Definitive Edition pod kątem tego, jak ta gra zniosła próbę czasu, zaczniemy nietypowo, bo od wyjaśnienia, czym jest TAA, czyli Temporal Anti-Aliasing). Mowa o technice wygładzania krawędzi, która redukuje aliasing (charakterystyczne „ząbki” na krawędziach obiektów), wykorzystując dane z poprzednich klatek obrazu.

Ma ona swoje minusy, z których największe to rozmycie obrazu, a także tak zwany ghosting, czyli efekt „ducha” ciągnącego się za będącymi w ruchu obiektami na ekranie. Jej implementacja sprawia, że współczesne gry mogą paradoksalnie… tracić na jakości oprawy graficznej.

Brak TAA w Tomb Raider: Definitive Edition = zwycięstwo?

Tomb Raider: Definitive Edition z 2014 roku nie wykorzystywał TAA, lecz inne techniki wygładzania krawędzi. Jeden z użytkowników forum Reddit opublikował zrzut ekranu, prezentujący w akcji tę produkcję w rozdzielczości 1440p i z włączonym podwójnym SSAA. Gracze nie kryją zachwytu, o czym świadczą chociażby takie posty:

Rzecz jasna brak TAA nie jest jedynym elementem, który zaważył na tym, w jak dobrej formie Tomb Raider: Definitive Edition dotrwał do naszych czasów. Swoje „trzy grosze” dołożyły również realistycznie animowane włosy Lary (dzięki wykorzystaniu technologii TressFX), a także lepsze cieniowanie i dynamiczne oświetlenie. Ponadto autorzy pochylili się nad modelami postaci, wykorzystali tekstury o wyższej rozdzielczości niż te z podstawowej wersji gry, a także ulepszyli efekty cząsteczkowe.

Tomb Raider: Definitive Edition. Źródło: Reddit.

Równie imponujący Rise of the Tomb Raider

Kontynuacja tej produkcji, czyli Rise of the Tomb Raider, poszła w jej ślady pod względem jakości grafiki. W rozdzielczości 1440p, na najwyższych ustawieniach graficznych i bez antyaliasingu(!), prezentuje się tak dobrze, że z powodzeniem mogłaby nawet dzisiaj trafić do sprzedaży (i wciąż się podobać). Świadczy o tym jeszcze jeden ze screenshotów opublikowanych na łamach forum Reddit.

Co ciekawe, oprawa graficzna tej produkcji najwyraźniej zawierała „ukryty efekt”, aktywowany dopiero po uruchomieniu gry w rozdzielczości 5K i wyższej. Mokra skóra Lary nawet obecnie prezentuje się niebywale realistycznie.

Jak to możliwe, że w grze znalazł się „ukryty” efekt graficzny? Trudno udzielić jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie. Niemniej istnieje szansa, że został on zaimplementowany w procesie produkcji, jednak ostatecznie nie trafił do finalnej wersji gry (gdyż na przykład nie zdołał przejść przez „sito” optymalizacyjne). Dlaczego zatem nie został z niej usunięty? Cóż, być może ktoś celowo go w niej pozostawił, umożliwiając jego aktywację po ustawieniu określonej rozdzielczości, albo… zwyczajnie o nim zapomniano (co dość często zdarza się deweloperom).

Co się stało?

Dlaczego zatem dzisiaj ze świecą szukać przykładów tak dopracowanych graficznie produkcji? I w tym przypadku można wskazywać różne powody. Najbardziej prawdopodobnym „winnym” wydaje się olbrzymi „rozstrzał” podzespołów wykorzystywanych przez komputerowych graczy. Podczas gdy jedni korzystają z najnowszych kart graficznych, inni mają na pokładzie podzespoły sprzed kilku lat. Sprawia to, że proces optymalizacji poszczególnych produkcji kosztuje deweloperów coraz więcej czasu i pracy, a wydawców – pieniędzy. Jako że zasoby, którymi dysponują twórcy, nie są nieskończone, muszą oni iść na rozmaite kompromisy.

Czy kiedykolwiek się to zmieni? Kto wie, może jeszcze dożyjemy czasów, gdy sytuacja znów się unormuje, a do sprzedaży będą trafiać takie perełki, jak te opisane powyżej.

Polecamy Twojej uwadze również następujące artykuły:

1. Nie tylko przekłamane trailery. Sony miało nietypowy pomysł na pada i wyposażenie PS3
2. Wydanie tej gry na pierwszego Xboksa wymagało szeregu sztuczek. Konsolowa wersja Morrowinda do dzisiaj pozostaje imponującym osiągnięciem
3. Optymalizacyjne arcydzieło. Crash Bandicoot wyniósł na piedestał twórców The Last of Us i Uncharted

Czytaj więcej:Gracz kupuje PlayStation 1 i podczas czyszczenia wnętrza odkrywa dziwne kable - oto, co się za nimi kryje

Krystian Pieniążek

Krystian Pieniążek

Współpracę z GRYOnline.pl rozpoczął w sierpniu 2016 roku. Pomimo że Encyklopedia Gier od początku jest jego oczkiem w głowie, pojawia się również w Newsroomie, a także w dziale Publicystyki. Doświadczenie zawodowe zdobywał na łamach nieistniejącego już serwisu, w którym przepracował niemal trzy lata. Ukończył Kulturoznawstwo na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Prowadzi własną firmę, biega, uprawia kolarstwo, kocha górskie wędrówki, jest fanem nu metalu, interesuje się kosmosem, a także oczywiście gra. Najlepiej czuje się w grach akcji z otwartym światem i RPG-ach, choć nie pogardzi dobrymi wyścigami czy strzelankami.