To byłaby jedna z najpiękniejszych gier, gdyby miała premierę 10 lat temu. Recenzja techniczna Atomfall

Atomfall ewidentnie zaspał na najnowszą generację konsol. I chyba na poprzednią. Graficznie produkcja jest mocno przestarzała, ale także paradoksalnie nierówna – nie brakuje tutaj ładnych widoków, ale przy bliższych oględzinach tekstur, uderza ich budżetowość. Widać, że to typowy przedstawiciel sektora AA wyprodukowany na silniku Asura. Na plus na pewno trzeba oddać, że za jakością oprawy idą także mniejsze wymagania sprzętowe. Poza tym gra działa stabilnie i nie zdarzały mi się większe dropy fps-ów.

Powiązane:Dlatego nie żałuję, że kupiłem PS5 Pro. Assassin’s Creed: Shadows pokazuje co potrafi najmocniejsza konsola Sony

Niestety są aspekty techniczne, które trudno wybaczyć. Przede wszystkim AI przeciwników jest bardzo ubogie i ich inteligencja nie poraża w żadnym aspekcie. Są także bolączki pod postacią paskudnych tekstur twarzy postaci czy faktu, że bardzo szybko zaczynają się powtarzać.

Muszę jednak przyznać, że Rebellion udało się stworzyć produkt pozbawionych większych błędów czy to graficznych, czy technicznych. Przez całą rozgrywkę nie zdarzył mi się żaden problem, który w odczuwalny sposób wpłynął na moje doświadczenie.

Wymagania sprzętowe

Atomfall nie należy do najbardziej wymagających gier w 2025 roku i można go odpalić właściwie na wszystkim. Rekomendowana konfiguracja na karcie Steam jest tylko jedna i dotyczy minimalnych wymagań, by uruchomić grę.

System operacyjny	Windows 10
Procesor	Intel CPU Core i5-9400F
Pamięć RAM	16 GB
Karta graficzna	Nvidia GeForce RTX 2060 6GB
Miejsce na dysku	60 GB dostępnej przestrzeni

Platforma testowa

Gra była testowana na laptopie Acer Helios 16 (Intel Core i9 14900HX, 32 GB RAM i GeForce RTX 4080) w rozdzielczości 2560 × 1600 i 1920 x 1080. Grę sprawdziłem także na PlayStation 5, aby móc ją porównać do wersji PC.

Kolorowy, ale mocno nierówny świat

Atomfall jest pozbawiony wszelkich technologii skalowania obrazu, podobnie jak nie obsługuje ray tracingu. Wszystko bazuje na autorskim silniku graficznym, co także tłumaczy bardzo niskie wymagania sprzętowe. Efekty świetlne są całkiem nieźle zrealizowane i wielu lokacjom dodają sporo uroku.

To ogromna zaleta mniejszej skali świata niż w przypadku gier z rozległymi terenami. Tutaj mamy bardziej „kameralny” otwarty świat, gdzie postanowiono na jakość lokacji, a nie na ich ilość. Tekstury obiektów są niskiej rozdzielczości i da się do nich przywyknąć – niestety z modelami postaci jest o wiele gorzej. Ich twarze są do bólu sztuczne i mimika wydaje się bardzo toporna.

O wiele lepiej prezentują się modele broni oraz ekwipunek w rękach bohatera. Tutaj tekstury posiadają sporo detali i zostały wykonane z dużą dozą pieczołowitości. Docenią to na pewno fani wszelkich militariów. Do tego dochodzą przepiękne krajobrazy, które nadrabiają pewne braki Atomfalla w kwestii grafiki. Całościowo mamy tutaj mocne nasycenie kolorów, co buduje przyjemny klimat angielskiej wioski.

Pod kątem animacji Atomfall wypada co najwyżej poprawnie. Postacie poruszają się w miarę płynnie, ale ich interakcje ze światem wypadają komicznie. Przykładowo, próbujący usiąść na ławeczce żołnierz potrafi do tego podchodzić kilkukrotnie. Krąży więc obok obiektu, aby w końcu przysiąść i po sekundzie przenieść się w inne miejsce. Szczytem tej brytyjskiej komedii jest jednak oddawanie moczu – nie tylko tekstura tego płynu wygląda nienaturalnie, ale także jej wielkość jest przepotężna. I to tak potężna, że przebija wszelkie tekstury. Animacje ciosów są proste i bardzo powtarzalne. Nie ma tutaj niczego, nad czym można byłoby się zachwycać, ale nie ma na co narzekać. Ot, co typowa, rzemieślnicza growa robota.

Jeśli chodzi o grupy patrolowe poszczególnych frakcji, to potrafią się poruszać bez ładu i składu, a czasami kumulują się w jednym miejscu. W trakcie walki przeciwnicy także nie wykazują dużej inicjatywy i potrafią stracić zainteresowanie potyczką chwilę po tym, jak zniknęliśmy im z oczu. Raz byłem świadkiem walki żołnierzy i banitów, gdzie obie grupy „na raty” do siebie strzelały, czyli przerywali ostrzał, by po kilkunastu sekundach znowu podjąć walkę. Dopiero po kilkunastu minutach doszło do zakończenia potyczki, gdy obie grupy w końcu się wybiły.

Zauważyłem także, że potrafią oni strzelać w ściany bądź w inne obiekty, bo akurat znajduje się tam przeciwnik. Nie próbują manewrować, czy dostać się do środka, tylko pakują kolejne pociski w powierzchnię nie do przebicia. Jeden żołnierz tak uparcie chciał pokonać wroga, że za każdym razem jak wchodziłem do wioski, z namiętnością ładował ołów w niewinną ścianę. To się nazywa zaangażowanie!

Stabilność na plus

W kwestii klatek na najwyższych ustawieniach miałem od 88 do 130 kl./s w rozdzielczości 2560 × 1600. Nigdy nie zdarzyła mi się sytuacja, aby rozgrywka zjechała z klatkami poniżej wartości 88. Z kolei przy zmianie na klasyczne 1920 × 1080 miałem od 154 do 183 kl./s, a momentami nawet 240. Początkowo martwił mnie drobny stuttering, który pojawiał się w totalnie losowych momentach. Znalazłem jednak winowajcę – ustawienia autozapisu. W domyślnych ustawieniach wykonuje się on co 3 minuty i gdy zmieniłem tę wartość na 10, problem został rozwiązany.

W przypadku PlayStation 5 nie zauważyłem żadnych problemów ze stabilnością – gra działa w płynnych 60 kl./s. Graficznie także nie odstaje od wersji na komputery osobiste. Przyjemnym dodatkiem są drgania pada związane z pulsem bohatera – gdy rośnie, kontroler adekwatnie do tego zaczyna wibrować. Poza tym na konsoli mamy sporo ustawień ułatwiających rozgrywkę, także w kwestii pomocy przy celowaniu.

Podsumowanie

Może i Atomfall nie dostanie statuetki za najpiękniejszą grę w historii, ale na pewno można przyznać mu nominację w zakresie optymalizacji oraz stabilności. Dostajemy tutaj porządnie wykonaną grę, zgodnie z zasobami, jakie posiada studio Rebellion. Większość „problemów” dotyczy jakości oprawy wizualnej, która ewidentnie wyglądałyby nieźle w 2015 roku, ale przy obecnych standardach wypada co najwyżej średnio.

Od strony czysto technicznej deweloperzy solidnie się przyłożyli i nie licząc drobnych oraz okazjonalnych błędów nie ma się do czego przyczepić. A niskie wymagania sprzętowe docenią na pewno gracze, którzy niekoniecznie muszą posiadać jak najwydajniejszą kartę graficzną.

Czytaj więcej:Tak wygląda szczyt możliwości Nintendo Switch. Recenzja techniczna Xenoblade Chronicles X: Definitive Edition