Fasada się zmieniła, ale „bebechy” wciąż te same i zbugowane. Recenzja techniczna The Elder Scrolls 4: Oblivion Remastered

Cicha premiera, która okazała się ogromnym sukcesem – co tu dużo mówić, nawet po 19 latach od premiery The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered wie, jak zrobić wokół siebie zamieszanie. I jest to doskonały przykład na to, jak powinno się odnawiać kultowe gry. Odświeżone Cyrodiil to cudo w każdym calu – od gry świateł, po nowe tekstury oraz animacje. Nawet paskudne NPC wyładniali, a wszystko to zostało podane w soczystym sosie Unreal Engine 5.

Powiązane:Masa graficznych detali, świetna optymalizacja i brak poważniejszych błędów. Recenzja techniczna Clair Obscur: Expedition 33

Chociaż remaster robi bardzo pozytywne wrażenie, warto zajrzeć za kulisy. Całe zaplecze techniczne, czyli tzw. backend, wciąż opiera się na starym silniku Gamebryo. Niestety, to właśnie on odpowiada za wiele poważnych problemów, których można było uniknąć przy odrobinie większego zaangażowania. Wystarczyłoby choćby zerknąć na to, co fani przez 19 lat zdołali poprawić w The Elder Scrolls IV: Oblivion.

Niestety, remaster nie ustrzegł się także innych problemów – choćby kwestii optymalizacji, która zdecydowanie mogłaby prezentować wyższy poziom. Można odnieść wrażenie, że deweloperom z Virtuos naprawdę zależało, by wiernie oddać ducha 2006 roku, kiedy to Oblivion bezlitośnie palił ówczesne komputery.

Wymagania sprzętowe

Największe zmiany widać już na początku – po rozmiarze gry. O ile pierwowzór ważył ok. 5 GB, tak remaster to już 125 GB. Poza tym nie zauważyłem nic zaskakującego w wymaganiach, ale konfiguracja zalecana wydaje się… nieco zaniżona.

	Konfiguracja minimalna	Konfiguracja zalecana
Procesor	AMD Ryzen 5 2600X, Intel Core i7-6800K	AMD Ryzen 5 3600X, Intel Core i5-10600K
Karta graficzna	AMD Radeon RX 5700, NVIDIA GeForce 1070 Ti	AMD Radeon RX 6800XT or NVIDIA RTX 2080
Pamięć	16 GB RAM	32 GB RAM
Miejsce na dysku	125 GB dostępnej przestrzeni	125 GB dostępnej przestrzeni

Platformy testowe

Jak zawsze mój sprzęt testowy to Acer Helios 16 (Intel Core i9 14900HX, 32 GB RAM i GeForce RTX 4080) w rozdzielczości 2560 × 1600. A dla pewności, że nic nie wybuchnie odpaliłem odświeżonego Obliviona na ASUS ROG Strix Scar 18 wyposażonego w Intel Core Ultra 9-275HX, 64 GB RAM-u oraz NVIDIA GeForce RTX 5090. Taki delikatny zestaw do testów.

To jest Cyrodiil z mojej wyobraźni!

Skala zmian pod względem graficznym jest przepotężna i tak naprawdę trudno opisać ją bez tworzenia zupełnie nowego artykułu. Spędziłem w oryginalnym Oblivionie blisko 2000 godzin i doskonale pamiętam każdy kamień, miasto czy postać .Tym większy był dla mnie szok, gdy zobaczyłem, jak bardzo zmieniły się tekstury i że przeszły prawdziwą metamorfozę. Co więcej, odświeżenie wizualne wpłynęło także na stroje i zbroje – wcześniej potrafiły się „łamać” w trakcie ruchu, sprawiając wrażenie, jakby były wykonane z dziwnego tworzywa. Teraz wreszcie wyglądają naturalnie.

Oprócz tekstur ogromną robotę robi przede wszystkim światło – padające promienie pochodni, świecące kryształy czy inne źródła światła diametralnie zmieniają klimat wszelkich ruin, czy lokacji pogrążonych w półmroku. Klimat jest tutaj podkręcany do granic możliwości i nie pozostaje nic innego, jak pochłanianie go z radością. Zauważyłem jednak, że okazjonalnie pojawia się snużenie (ghosting) za niektórymi obiektami.

Co prawda w sieci nie brakuje marudzenia, że „postacie dalej są brzydkie”, ale osobiście się z tym nie zgadzam – po prostu edytor daje zbyt duże możliwości tworzenia paszkwilów. W tym temacie ogromnie cieszy zmiana zwłaszcza Argonian oraz Khajiitów – w oryginale jedni wyglądali jak dziwne skrzyżowanie żaby i jaszczurki, a drudzy posiadali nadnaturalne, końskie rysy warzy. Teraz gadzi mieszkańcy Czarnych Mokradeł prezentują się o niebo lepiej, a pochodzący z Elsweyr kotoludzie zyskali odpowiednio… kocie aparycje.

Wydajność jest… bardzo nierówna

Tak jak wspomniałem The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered testowałem na dwóch różnych laptopach. W przypadku mojego Heliosa muszę powiedzieć, że chociaż nie zawsze mam 60 kl./s to gra jest bardzo stabilna – zarówno pod względem technicznym, jak i wydajnościowym. Póki co zdarzył mi się tylko jeden przypadek wyrzucenia do pulpitu, a zagrałem już ponad 30 godzin.

Konkretniejsze wyniki i ustawienia prezentuje poniżej:

Acer Helios 16 (2560 × 1600) Ustawienia graficzne	Ilość FPS-ów i lokacja
Najwyższe ustawienia Lumen On Full, DLSS zrównoważony	45-55 kl./s | otwarte przestrzenie
Najwyższe ustawienia Lumen najwyższe ustawienia, DLSS zrównoważony	61-68 kl./s | zamknięte lokacje
Najwyższe ustawienia Lumen Off, DLSS zrównoważony	55-65 kl./s | otwarte przestrzenie
Najwyższe ustawienia Lumen Off, DLSS zrównoważony	69-79 kl./s | zamknięte lokacje
Najwyższe ustawienia Lumen On Full bez żadnego DLSS	31-42 kl./s | otwarte przestrzenie
Najwyższe ustawienia Lumen On Full bez żadnego DLSS	52-57 kl./s | zamknięte lokacje

W przypadku ROG Strix Scar 18 nie mogłem narzekać na wydajność, ale gra potrafiła mieć widoczny stuttering obrazu, zwłaszcza przy okazji szybkiej podróży czy wchodzenia do nowych lokacji. Jednak po kilku sekundach obraz się stabilizował i nie mogłem wyłapać żadnych problemów z wydajnością.

Na obu laptopach, gdy odpaliłem generator klatek, zauważalne było migotanie ekranu, które było dosyć nieprzyjemne. Co ciekawe, gdy przełączyłem generator na tryb automatyczny, to problem znikał. Zauważalne jednak, że na ROG Strix Scar 18 generator działa o wiele wydajniej, co zapewne jest zasługą RTX 5090, które ma w swoim wnętrzu.

ROG Strix Scar 18 (2560 × 1600) Ustawienia graficzne	Ilość FPS-ów i lokacja
Najwyższe ustawienia Lumen On Full, DLSS Jakość 100	55-68 kl./s | otwarte przestrzenie
Najwyższe ustawienia Lumen On Full, DLSS Jakość 100	70-85 kl./s | zamknięte lokacje
Najwyższe ustawienia Lumen On Full, DLSS Jakość 100 + generator klatek	111-112 kl./s | otwarte przestrzenie
Najwyższe ustawienia Lumen On Full, DLSS Jakość 100 + generator klatek	130-140 kl./s | zamknięte lokacje

A jak na tym tle wypada Steam Deck, który według karty Steam Obliviona Remastered jest zweryfikowany? Dosyć słabo – jeśli chodzi o FPS-y, to wartości wahają się od 24 do 42. Lepiej to zobaczyć. A w krótkim podsumowaniu – nie warto odpalać tego remastera na handheldzie Valve:

Bugi, bugi nigdy się nie zmieniają

To był chyba najbardziej nieprzyjemny element całego remastera – stare bugi. Dosłownie natrafiłem na błędy, które irytowały mnie już w pierwowzorze, jak np.: zacinające się skrypty (nawiedzony dom w Anvil), problem z kamienną tablicą Ayleidów czy blokujący się NPC w trakcie misji eskortowych. Tyle że w oryginale miałem dostęp do wielu modyfikacji, które te problemy całkowicie rozwiązywały. Tymczasem tutaj… trafiłem nawet na nieśmiertelnego bandytę. Serio. A żeby było jeszcze „zabawniej”, to przecież nieoficjalne fanowskie patche rozwiązywały te problemy już lata temu. Ba – wciąż są dostępne! Czy naprawdę nikt nie wpadł na pomysł, by skontaktować się z ich twórcami i zintegrować te poprawki z remasterem?

I niestety, ilość błędów potrafi momentalnie zepsuć przyjemność z gry – tyle że ja jestem do tego już przyzwyczajony, bo w produkcje Bethesdy gram od wielu lat. Nie jest to jednak coś, co mogę zaakceptować i tym bardziej boli fakt, że mając za pasem 19-letnie doświadczenie moderów, nikt nie wpadł na pomysł, aby wyeliminować te błędy.

Kolejnym aspektem jest powszechna głupota AI – o ile czasem blokujące się rozmowy pomiędzy postaciami w miastach śmieszą, tak reakcje przeciwników już mniej. Jelenie potrafią stanąć jak wryte na widok naszej postaci, albo zupełnie zapomnieć, że powinny przed nami uciekać. Przeciwnicy zdają się pałać nienawiścią do wierzchowców i z uporem maniaka potrafią je ścigać przez ogromne połacie terenu. Niezależnie od sytuacji, będą dążyć do likwidacji biednej chabety, jakby była wcieleniem samego Akatosha.

Innym razem potrafią wykryć skradającą się postać z kilometra, by chwilę później nie dostrzec jej, gdy stoi tuż obok. A kulminacją tej epidemii głupoty jest sytuacja, w której potwór lub bandyta wchodzi prosto w pułapkę, albo... wskakuje do rzeki lawy, goniąc naszą postać.

A historii tej fizyki obiektów i tak nie zrozumiesz!

Jednym z ukochanych tematów do memów fanów Obliviona była fizyka obiektów. I ponownie edycja Remastered nie zawodzi w tym temacie – dalej jest ona całkowicie dzika oraz niezrozumiana. Cudowny jest widok, gdy wchodzimy do karczmy, a talerze, sztućce czy warzywa wystrzeliwują w powietrze, widząc potężnego czempiona Cyrodiil. Zabawne jest to zwłaszcza w misji Poborca, kiedy zbieramy ayleidzkie posążki.

Zleceniodawca po każdej dostawie zbliża się do półki, by je umieścić... jednak te posążki rzadziej trafiają na swoje miejsce, a częściej wystrzeliwują w przestrzeń, bądź lądują na ziemi, czekając na lepsze czasy. Fizyka przekłada się także na problemy z interakcją z niektórymi obiektami – nie raz byłem świadkiem jak mój przeciwnik „stawał się” jednością z drzwiami, które próbował otworzyć.

The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered wypiękniał na zewnątrz, ale wewnątrz trzeba popracować

Na początku trzymałem kciuki, że remaster jednego z moich ukochanych cRPG-ów będzie naprawdę przepotężny, zakrawający na godne miano remejka. Niestety, mimo że audiowizualna warstwa została znacznie poprawiona, to wciąż pozostaje sporo technicznych niedoróbek.

Mam nadzieję, że The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered doczeka się aktualizacji, które rozwiążą te problemy. Osobiście czekam na poprawki związane ze skalowaniem poziomu, a także na naprawę 19-letnich błędów, które niestety wciąż wkradają się w rozgrywkę.

Czytaj więcej:To najładniejsza gra wyścigowa na PS5. Recenzja techniczna Forza Horizon 5