Najbardziej pechowa konsola świata. Jej legenda rozbiła się równie szybko co Ferrari Enzo jej menadżera

Historia branży gier wideo jest pełna wzlotów, upadków oraz mniejszych i większych wpadek w wykonaniu różnych firm. O tym, że kiedy tworzy się konsole i akcesoria do nich (jak chociażby niesławny uDraw Game Tablet), nietrudno o popełnienie błędu, co najmniej kilkukrotnie przekonało się nawet wielkie Nintendo. Żadna z tych „wtop” nie jest jednak równa tej, jaka przypadła w udziale Gizmondo, czyli konsoli szykującej się na podbój świata, której historia mogłaby posłużyć za podstawę scenariusza niezgorszego filmu akcji (albo przynajmniej komedii sensacyjnej).

Powiązane:Zagraj przenośnie w setki tytułów retro sprzedawanych na fizycznych nośnikach

Nim jednak przejdę do głównego tematu, zachęcam Was do zapoznania się z wcześniejszym artykułem spod tego szyldu, w którym pochylam się nad strzelankami na Game Boya.

Sen retrofuturysty

Za Gizmondo stało… Gizmondo Europe znajdujące się pod skrzydłami firmy Tiger Telematics. „Ojcem” tej konsoli był natomiast Carl Freer – szwedzki przedsiębiorca, który postanowił zapisać się złotymi zgłoskami na kartach gier wideo, rzucając wyzwanie Nintendo i Sony. Jego konsola, nazwana po prostu Gizmondo, zadebiutowała w Wielkiej Brytanii w marcu 2005 roku, a na przestrzeni kolejnych miesięcy zawitała również do Szwecji i Stanów Zjednoczonych.

Nazwa Gizmondo może budzić różne skojarzenia. Mi osobiście przypomina imię jakiegoś kosmity z taniego filmu science fiction z lat 80. XX wieku. Podobnie mają się sprawy z wyglądem konsoli, która wyglądała niczym dzieło retrofuturysty albo element wyposażenia statku kosmicznego z wyżej wspomnianego filmu. Powiedzmy to sobie szczerze – Gizmondo prezentowało się na tyle tandetnie, że świetnie odnalazłoby się w siedzibie Zordona z pierwszego sezonu Power Rangers.

Gizmondo było malutką konsolką. Źródło: Ocala.

Moc porównywalna z PSP

Sercem Gizmondo był procesor Samsung ARM9 o taktowaniu 400 MHz, natomiast za grafikę odpowiadał układ NVIDIA GoForce 3D 4500. Konsola otrzymała do dyspozycji 64 MB SDRAM, a jej ekran o przekątnej 2,8 cala miał rozdzielczość 320 x 240. Sprzęt działał pod kontrolą systemu operacyjnego Windows CE.

Co ciekawe, była to na tyle mocna specyfikacja, że pod względem „gołej” mocy obliczeniowej Gizmondo… mogło być porównywalne z PSP. A jak przekładało się to na jakość wydanych na nią gier?

Gry, czyli danie główne

Oczywiście w przypadku konsol to nie ich nazwy czy wygląd, ani nawet specyfikacje techniczne są najważniejsze, lecz produkcje, które można na nich sprawdzić. A tak się składa, że Gizmondo doczekało się niewielkiego line-upu, w którym można było znaleźć zaskakująco solidne tytuły, jak FIFA 2005(!), Richard Burns Rally, SSX 3, ale też Gizmondo Motocross 2005, opracowane przez Housemarque (które niedawno zasłynęło swoim Returnalem).

Na liście tytułów dostępnych na Gizmondo próżno było szukać Need for Speeda, co jeden z kluczowych menadżerów firmy – Stefan Eriksson – chyba postanowił sobie zrekompensować, wykorzystując do tego swoje Ferrari Enzo. Niestety nie nacieszył się nim zbyt długo, bo jeden z jego szaleńczych rajdów zakończył się wypadkiem. Co prawda sam Eriksson wyszedł z niego cało, jednak jego „czerwona strzała” już nie za bardzo.

Wnętrze z potencjałem

Gizmondo było malutkie, ale w jego obudowie zdołano zmieścić unikalne funkcje, które miały szansę wyróżnić je na tle konkurencji. Przede wszystkim wyposażono ją w moduł GPS, który planowano wykorzystać w produkcjach opartych na technologii rzeczywistości rozszerzonej. Poza tym konsolę wyposażono w moduł GPRS, dzięki czemu miała ona umożliwiać odbieranie i pisanie wiadomości e-mail oraz przeglądanie WAP (swego rodzaju mobilny Internet sprzed epoki smartfonów). I wreszcie w zamian za niską cenę można było zgodzić się na wyświetlanie reklam, jednak ta „usługa” nie doczekała się aktywacji.

Szybki wzlot i błyskawiczny upadek

Gizmondo doczekało się niezwykle szeroko zakrojonej kampanii promocyjnej. Na premierowym wydarzeniu wystąpili Pharrell Williams i Busta Rhymes, w wyścigu Le Mans 2005 wzięło udział Ferrari 360 promowane przez firmę Gizmondo, a reklamowania tego sprzętu podjął się kierowca Formuły 1, Jenson Button.

I co? I nic. O Gizmondo mało kto usłyszał, a jeszcze niej osób kupiło tę konsolę. Doprowadziło to do opóźnienia amerykańskiej premiery tego sprzętu, a w dalszej perspektywie – okrzyknięcia go mianem „najgorzej sprzedającego się handhelda w historii”, ze sprzedażą poniżej 25 tysięcy egzemplarzy. Jakby tego było mało, wspomniany już Eriksson okazał się mieć powiązania z… mafią szwedzką (Uppsalamaffian).

Gizmondo miało podbić świat. Źródło: Inverse.

Gizmondo 2.0

Gizmondo nie dawało jednak za wygraną i przymierzało się do stworzenia drugiej wersji swojej konsoli. Miała ona zostać wyposażona w większy ekran o panoramicznych proporcjach, a także zyskać dodatkowe funkcje, jak Wi-Fi, aparat fotograficzny (2 MP to niewiele, ale i tak więcej, niż przystawka z aparatem do Game Boya), a także zyskać funkcje telefonu. Mało brakowało, a dostalibyśmy kolejnego N-Gage’a! Co prawda „Gizmondo 2.0” zapowiedziano jesienią 2005 roku, jednak stojąca za nim firma zbankrutowała przed jej pierwszą prezentacją na CES 2006.

Tak oto z konsoli, która miała podbić świat, Gizmondo stało się jedynie ciekawostką, w dodatku taką, o której dzisiaj mało kto pamięta.

Polecamy Twojej uwadze również następujące artykuły:

1. Każda wersja NFS-a mogłaby być inną grą. Dziś wydaje się niesamowite, jak bardzo różniły się pecetowe wersje Need for Speed od konsolowych
2. Mało kto pamięta, jak dobry był Need for Speed na GBA i DS-a - szokujący poziom jak na te konsole
3. Na PSP to był szał. NFS wyglądał niesamowicie, choć twórcy musieli iść na skróty

Czytaj więcej:Konsola na korbkę debiutuje na rynku

Krystian Pieniążek

Krystian Pieniążek

Współpracę z GRYOnline.pl rozpoczął w sierpniu 2016 roku. Pomimo że Encyklopedia Gier od początku jest jego oczkiem w głowie, pojawia się również w Newsroomie, a także w dziale Publicystyki. Doświadczenie zawodowe zdobywał na łamach nieistniejącego już serwisu, w którym przepracował niemal trzy lata. Ukończył Kulturoznawstwo na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Prowadzi własną firmę, biega, uprawia kolarstwo, kocha górskie wędrówki, jest fanem nu metalu, interesuje się kosmosem, a także oczywiście gra. Najlepiej czuje się w grach akcji z otwartym światem i RPG-ach, choć nie pogardzi dobrymi wyścigami czy strzelankami.