Gollum ma wreszcie godnego rywala - nowa gra w świecie Tolkiena to techniczny dramat. Recenzja techniczna Tales of The Shire A Lord of The Rings

Szczerze mówiąc, niewiele spodziewałem się po Tales of the Shire: A Lord of the Rings Game. Nie chodzi tu o zwykłą złośliwość, ale zarówno zapowiedzi, jak i sama oprawa audiowizualna budziły we mnie głównie negatywne odczucia. I to nie tylko w sferze tego, że dosyć luźno potraktowano świat wykreowany przez Tolkiena. Okazało się, że dostajemy nie tylko grę, w której niewiele jest do roboty, ale także produkcję, która pod wieloma względami ma spore problemy techniczne.

Powiązane:120 klatek i to w 2.5K bez użycia jakiegokolwiek upscalingu. Recenzja techniczna RoboCop: Rogue City - Unfinished Business

Tales of the Shire zostało stworzone na autorskim silniku Azoth Engine, będącym odświeżoną wersją Amazon Lumberyard. Niestety, trudno tu mówić o jakichkolwiek pozytywach – tekstury są brzydkie i przestarzałe, a animacje prostackie i niezbyt przykuwające uwagi. Do tego dochodzi brak jakiegokolwiek symulatora żywej wioski czy problemy z wydajnością.

Ostatecznie Tales of the Shire prezentuje się jak demo technologiczne, które wymaga gruntownego doszlifowania, i to naprawdę pod wieloma względami.

Sprawdźcie inne nasze techniczne recenzje:

• 120 klatek i to w 2.5K bez użycia jakiegokolwiek upscalingu. Recenzja techniczna RoboCop: Rogue City - Unfinished Business
• Ładna gra, która pójdzie na każdym pececie. Recenzja techniczna Stellar Blade
• To najładniejsza gra wyścigowa na PS5. Recenzja techniczna Forza Horizon 5

Wymagania sprzętowe

Wymagania sprzętowe Tales of The Shire A Lord of The Rings Game to jest jakiś kosmos, bo totalnie rozmijają się z prawdą. Mam konfigurację dużą mocniejszą niż zalecana, a mimo to mam problemy z utrzymaniem stabilnych 60 kl./s. To naprawdę niezłe osiągnięcie optymalizacyjne muszę przyznać!

	Konfiguracja minimalna	Konfiguracja zalecana
Procesor	Intel Core i5-7600K lub AMD Ryzen 3 1200	Intel Core i5-10600 lub AMD Ryzen 5 8400F
Karta graficzna	NVIDIA GeForce GTX 770, 4 GB, AMD Radeon R9 270X, 4 GB lub Intel Arc A580, 8 GB	NVIDIA GeForce RTX 3060 Ti, 8 GB lub AMD Radeon RX 6750 XT, 12 GB
Pamięć	16 GB RAM	16 GB RAM
Miejsce na dysku	3 GB dostępnej przestrzeni	3 GB dostępnej przestrzeni

Platforma testowa

Mój sprzęt testowy to laptop Acer Helios 16 (Intel Core i9-14900HX, 32 GB RAM i GeForce RTX 4080) w rozdzielczości 2560 × 1600. Grę testowałem także na zestawie komputerowym wyposażonym w: procesor Intel Core i5-13600KF, 32 GB RAM Kingston Fury Beast DDR4 (3200 MT/s) oraz kartę graficzną NVIDIA GeForce RTX 4080 SUPER w rozdzielczości 1920 × 1080. Steam Deck również poszedł w ruch, aby zweryfikować, czy warto rozważać rozgrywkę na tym urządzeniu.

Grafika zatrzymała się chyba w I Erze Śródziemia…

To, co pierwsze uderzyło mnie po uruchomieniu Tales of The Shire, to fakt, że oprawa jest bardzo… nijaka. Oraz pusta. Mamy tutaj kolorową grafikę, mocno przypominającą Animal Crossing oraz inne kreskówkowe tytuły, przy których możemy złapać oddech. W przypadku hobbickiej wioski średnio się ona sprawdza, bo tekstury są zwyczajnie brzydkie. Mają niską rozdzielczość, co widać zwłaszcza po postaciach czy roślinach. Moim ulubionym „detalem” są lewitujące kwiatostany, które po prostu unoszą się w powietrzu bez łodyg, na których powinny się utrzymywać.

Animacje także nie są przesadnie rozbudowane i błyskawicznie stają się powtarzalne. Postacie zachowują się niczym te z serii The Sims – wydają z siebie jakieś bliżej nieokreślone dźwięki (cała gra jest pozbawiona dubbingu) i mają przesadną ekspresję emocji na twarzy, co jest na swój sposób urocze i fanom gatunku cozy games pewnie się spodoba. Efekty świetlne są bardzo skromne, a cieniowanie można znaleźć w niektórych miejscach. Równie „imponująco” prezentują się efekty pogodowe pokroju deszczu. Szczerze mówiąc, nie spodziewałem się grafiki godnej tytułu Gry Roku, ale nie miałem świadomości, że będzie aż tak źle.

W tym wszystkim smuci fakt, że podobno za projekt odpowiada Weta Workshop, czyli firma, bez której trylogia Petera Jacksona nie miałaby tak przecudownych kostiumów, efektów specjalnych czy całego klimatu Śródziemia, za które te filmy zostały pokochane. Tutaj absolutnie tego nie czuć – gdyby nie nazwy zaczerpnięte ze świata Tolkiena, w życiu bym nie pomyślał, że akcja faktycznie dzieje się w tym fantastycznym uniwersum. Pomijam już różne potknięcia fabularne oraz nieścisłości związane z lore – cały zamysł oprawy wizualnej jest po prostu wybitnie nietrafiony.

Shire powinno być oazą harmonii, a tutaj wszystko trzeszczy!

Na najwyższych ustawieniach graficznych na moim PC początkowo miałem powyżej 60 kl./s. Wartości te szybko jednak spadały, nawet do 42 kl./s, gdy znalazłem się w centrum wioski, gdzie znajduje się duże zagęszczenie NPC oraz budynków. Obniżenie ustawień do średnich dawało mi tylko niewielki wzrost, na poziomie 10-12 FPS. Nawet na najniższych ustawieniach graficznych miałem potężny stuttering, spowodowany doczytywaniem się obiektów oraz postaci. Wyłaniające się znikąd budynki czy hobbici powodowały gwałtowne spadki płynności.

W lokalizacjach z małą liczbą zabudowań osiągałem na PC 120 kl./s, ale wystarczyło wejść do wioski, aby ich liczba spadła do 88 kl./s. W trakcie testów na laptopie Acer Helios 16 sytuacja nie ulegała większej poprawie – bez względu na rozdzielczość, w centrum wioski nie udało mi się uzyskać stabilnych 60 FPS-ów.

Nie zabrakło także „wywalenia” do pulpitu, bo gra stwierdziła, że pora urozmaicić mi przygodę. Nie byłoby to problemem, gdyby w grze występował autozapis. Niestety go nie ma, więc ostatnie 30 minut rozgrywki przepadło. Pozostało mi ponownie przeklikiwać się przez drętwe dialogi i „ambitne” zadania, polegające na przyniesieniu jakiemuś hobbitowi trzech warzyw. Z innych błędów okazjonalnie widziałem przenikające się tekstury mojej norki z rosnącą na zewnątrz trawą, ale to już naprawdę detal w obliczu licznych problemów tej gry.

Na plus w kwestiach technicznych mogę na pewno zaliczyć tryb budowania, a raczej ozdabiania naszej norki. Ustawianie przedmiotów oraz mebli jest przyjemne i responsywne, a każdy fan tego typu zabawy nie będzie rozczarowany. Kolizja obiektów w grze jest na zadowalającym poziomie i bez problemu ustawimy obok siebie np. kilkanaście kielichów czy stosy pergaminów. Szkoda tylko, że reszta elementów technicznych tak niedomaga…

Działanie na Steam Decku

Na karcie gry na Steamie nie widnieje informacja, jakoby Tales of the Shire: A Lord of the Rings Game otrzymało wsparcie dla Steam Decka. W praktyce gra uruchamia się bezproblemowo, a automatycznie przypisane klawisze sugerują, że takowe wsparcie się pojawi. Uruchamia się szybko i wykorzystuje skalowanie AMD w celu poprawy wydajności. Tutaj jednak nie ma co liczyć na spektakularne wyniki – w przypadku ustawień niskich średnia liczba klatek na sekundę wynosiła 42. W centrum wioski spadała ona do 32 kl./s, ale wciąż było to na progu grywalności.

W przypadku ustawień średnich wartość oscylowała w okolicach 40 kl./s, ale w centrum wioski radykalnie spadała do 24 FPS-ów. Czyli jako tako dało się w to grać, chociaż momentami człowiek zgrzytał zębami, gdy gra łapała przycięcia, doczytując postacie czy budynki.

Na szczęście występuje to tylko w pierwszych paru minutach, bo gdy już konsola wczyta wszelkie dane, tytuł działa w miarę stabilnie. Szkoda tylko, że pomimo rzekomo niskich wymagań sprzętowych i ubogiej szaty graficznej, gra nie działa płynniej na konsolce Valve. Wówczas nie oceniałbym tego tytułu aż tak surowo.

Hobbici jak zaczarowani, tyle że w kamienie, niczym trolle

Finalnie liczyłem na to, że cała otoczka gry skutecznie przyćmi wymienione przeze mnie błędy. Nic bardziej mylnego – AI postaci niezależnych nie istnieje. To słupy soli, które stoją 24/7 w jednym miejscu, bez względu na pogodę, a okazjonalnie teleportują się w nocy do swoich norek bądź do jednej z dwóch gospód. Nie zaimplementowano tu żadnych interakcji, więc nie zobaczymy Hobbitów pracujących na polu, uprawiających ogródki czy ścinających drewno na opał. Niestety, ten „brak życia” dotyka także poruszające się tu i ówdzie zwierzęta, które snują się bez celu wokół własnej osi.

Podobnie jest z interakcjami z postaciami – animacje błyskawicznie stają się powtarzalne, a lud Bilbo Bagginsa zachowuje się niczym Simowie, z przerysowaną ekspresją emocjonalną i wymachiwaniem rękami w różnych kierunkach. To tym bardziej nie pomaga, a wręcz załamuje.

Momentami odczuwałem, że jest to parodia Shire, bo owszem, Hobbici słyną z miłości do leniuchowania oraz jedzenia, ale nie boją się pracy i ciężko pracowali na to, aby ich kraina była dostatnia oraz spokojna. Tutaj dostajemy symulator gotowania, biegania i wykonywania banalnych zadań, przy których słynne „zabij 10 wilków i przynieś mi ich skóry” wydaje się fabularnym majstersztykiem.

Chyba wolę wrócić do The Lord of the Rings: Gollum

To niesamowite, ale wygląda na to, że po latach The Lord of the Rings: Gollum znalazł sobie godnego przeciwnika w walce o tytuł najgorszej gry osadzonej w uniwersum Tolkiena. Osobiście stawiałbym jednak na fanatyka Jedynego Pierścienia, a nie na Tales of The Shire. I mówię to z pełną odpowiedzialnością – The Lord of the Rings: Gollum technicznie i graficznie był potworkiem, ale był całkiem stabilny pod kątem liczby klatek na sekundę (a grałem w niego przedpremierowo) i do tego czuć w nim było klimat Śródziemia. Zwłaszcza że mocno go eksplorował, ale nie naginał fundamentów tego świata.

W przypadku Tales of The Shire brakuje mi w zasadzie wszystkiego – stabilnych klatek na sekundę, braku błędów wyrzucających do pulpitu, tekstur w lepszej jakości czy ładniejszych projektów postaci. Był tu potencjał, aby wykorzystać barwność krainy hobbitów, ale niestety go nie wykorzystano. Szkoda, że pod względem technicznym Tales of The Shire jest tak bardzo nierówne, bo może inne miałkie elementy dałoby się łatwiej przełknąć.

Czytaj więcej:Stare mury, ale bije z nich nowy blask. Porównujemy Twierdza Krzyżowiec: Edycja Ostateczna z pierwowzorem