Pozytywne zaskoczenie optymalizacyjne, które lubi śledzenie promieni. Recenzja techniczna Dragon Age: The Veilguard

Dragon Age: The Veilguard to jedna z tych tegorocznych premier, które mocno pobudzają graczy. Z jednej strony wieszczona jest sromotna klęska, inni nie mogą się doczekać aż wrócą do krainy Thedas, a kolejni zapomnieli totalnie o serii Dragon Age. A jak jest w kwestii technicznej? Bardzo dobrze. A od strony graficznej? Cóż, dostajemy cRPG-a, który wygląda nieźle, ale nie powoduje oczopląsu od nieziemskiej grafiki. Z drugiej strony niskie wymagania sprzętowe sprawiają, że tytuł bezproblemowo radzi sobie bez dodatkowych technik upscalingu, chociaż te można rzecz jasna uruchomić.

Powiązane:Tyle lat pracy, a to wciąż wygląda jak wersja beta. Recenzja techniczna STALKER 2: Heart of Chornobyl

Gra będzie dostępna w ramach usługi streamingowej Nvidia GeForce Now, więc to także ciekawa alternatywa dla kogoś ze słabszym sprzętem, ale dobrym połączeniem sieciowym. Technicznie jest bardzo dobrze i Dragon Age: Straż Zasłony w wersji recenzenckiej był całkowicie grywalny. Twórcom udało się na tyle doszlifować swój produkt, że zabrakło większych błędów oraz glitchy, które mogłyby psuć efekty wizualne bądź uniemożliwić płynnej rozgrywki. Co prawda tu i ówdzie znalazły się drobne problemy z animacjami bądź z teksturami, ale finalnie to solidna gra od zaplecza technicznego.

Platformy testowe

Moją główną platformą sprzętową był Acer Helios 16. Wyposażony w Intel Core i9 14900HX, 32 GB RAM-u oraz w kartę GeForce RTX 4080 w wersji laptopowej (co odpowiada mocą plus/minus desktopowemu RTX 4070 Ti) o rozdzielczości ekranu 2560 x 1600 (WQXGA). Grę testowałem także na Gigabyte AORUS 17H BXF z i7-13700H, 32GB RAM-u z tą samą laptopową wersją RTX 4080. Tutaj rozdzielczość wynosiła 1920 x 1080 (Full HD). W tym wypadku zmiana procesora nie wpłynęła na wydajność gry i uzyskiwałem podobne wyniki.

Aby uzyskać pełniejszy obraz optymalizacji podpytałem także członków redakcji o ich doświadczenia z Dragon Age: Straż Zasłony na różnych konfiguracjach. Zawarte w tekście screenshoty powstały na bazie pierwszych godzin z grą i bazują na neutralnych lokacjach. Dlatego nie zawierają one żadnych spoilerów, które mogłyby potencjalnie popsuć zabawę.

Wymagania sprzętowe Dragon Age: The Veilguard

Zaskakujące, że nowe dzieło BioWare nie powala wymaganiami. Co więcej zachwyca ich przystępnością, bo według tabelki nowego cRPG-a będą mogli ograć właściciele całkiem leciwych sprzętów. Z kolei sterowniki od Nvidia dedykowane grze wpadły dobry tydzień przed premierą. Oficjalne wymagania sprzętowe (z platformy Steam) Dragon Age: Straż Zasłony prezentują się następująco:

	KONFIGURACJA MINIMALNA:	KONFIGURACJA ZALECANA:
Procesor	Intel Core i5-8400 / AMD Ryzen 3 3300X	i9-9900K / AMD Ryzen 7 3700X
Pamięć	16 GB RAM	16 GB RAM
Karta graficzna	NVIDIA GTX 970/1650 / AMD Radeon R9 290X	NVIDIA RTX 2070 / AMD Radeon RX 5700XT
Miejsce na dysku	100 GB dostępnej przestrzeni, preferowany dysk SSD	100 GB dostępnej przestrzeni, SSD wymagany

Działanie i optymalizacja Dragon Age: The Veilguard

Dragon Age: Straż Zasłony to pozytywne zaskoczenie roku w kwestii optymalizacji oraz działania. W porównaniu z innymi dużymi premierami w tym wypadku można śmiało zachwalać deweloperów, że odrobili lekcję i nie liczą na ratunek pod postacią upscalingu. Liczba klatek na sekundę jest stała i bezproblemowo utrzymywała się na poziomie 60.

Mogłem także spokojnie zwiększyć tę wartość do 120 kl/s i wciąż gra działała płynnie oraz była w stanie wygenerować taką liczbę klatek. Nie zauważyłem żadnych dropów fps-ów bądź nagłych spadków jakości i to bez względu w jakiej lokacji się znajdowałem bądź ilości efektów świetlnych na ekranie.

W przypadku zmiany ustawień graficznych pierwsze co rzuca się w oczy to rozdzielczość tekstur. Największy skok widać między niskimi, a wysokimi ustawieniami. Zwłaszcza wszelkie tkaniny tracą na ostrości oraz ilości detali. Znacznie mniej zmian zaobserwowałem na teksturach otoczenia. Kolejnymi „ofiarami” najniższych ustawień były cienie oraz oświetlenie, ale różnica pomiędzy nie jest aż tak uderzająca, jak mogłoby się zdawać.

Paradoksalnie na każdym poziomie ustawień graficznych obecne były refleksy świetlne, bądź jakaś luźniejsza forma śledzenia promieni, zwłaszcza na ekwipunku. Twórcy w tym wypadku zastosowali całkiem niezłą sztuczkę, czyli selektywny ray tracing. Jest on o wiele mniej zasobożerny niż pełnowymiarowa technika, więc nawet na słabszych konfiguracjach może być obecna i pożerać mniej pamięci VRAM. Dla zwiększenia liczby fps-ów lepiej całkowicie wyłączyć śledzenie promieni, bądź jeśli lubicie światełka i macie mocniejszą kartę wybrać stałe działanie tej funkcji w każdej lokacji w grze.

Jeśli chodzi o technologie upscalingu to do wyboru są trzy metody: Intell Xess, Nvidia DLSS oraz AMD FSR. W moim przypadku najskuteczniej funkcjonowała rzecz jasna propozycja od „zielonych”, ale w pozostałych opcjach nie zauważyłem zmian na „gorsze”. Z kolei w domenie jakości udostępniono 4 propozycje: Superwydajność, Wydajność, Zrównoważony oraz Jakość.

Podpytałem także innych członków redakcji, jak gra działała na ich sprzęcie. Na starszych konfiguracjach nie było już tak kolorowo, ale co najważniejsze – dało się grać. W przypadku zestawu desktopowego uzbrojonego w Intel Core i5-8500, RTX 2060 i 16 GB RAM-u granie na średnich detalach nie należało do przyjemnych. Strasznie szarpało, a płynność rozgrywki była możliwa wyłącznie na niskich ustawieniach, gdzie gra utrzymywała 60kl/s. Pomimo takich ustawień i tak zdarzały się dropy fps-ów, ale były one okazjonalne niż stałe.

Nieco lepiej było na desktopie stawiającym na AMD (Radeon RX 6700 XT, AMD Ryzen 7 3700X i 16 GB RAM-ów DDR4) – udało się uzyskać wynik 120 klatek na sekundę, ale średnia oscylowała wokół 89,4 kl/s. To nieco lepszy wynik i warto zaznaczyć, że gra bezproblemowo działała przez cały czas.

Oprawa nie poraża, ale także nie straszy

Sama oprawa graficzna prezentuje się poprawnie – BioWare wycisnęło całkiem sporo ze silnika Frosbite, ale do czołówki graficznej 2024 jest jednak daleko. Modele postaci Nie ma tu ani czego pochwalić ani do czego się przyczepić. Nie budzą także żadnych emocji. O niebo lepiej prezentują się jednak lokacje.

Gdy Dragon Age: The Veilguard chce ponapinać graficzne muskuły, to wykorzystuje ładne obrazki. Niestety są to głównie wyjątki od reguły i większość miejsc pokroju obozu skoczków zasłony czy zrujnowanego miasta to typowe, sztampowe projekty, którym brakuje czegokolwiek, aby się wyróżnić na tle setki innych lokacji tego typu, które już widzieliśmy.

Momentami zauważyłem także, że w trakcie projektowania lokacji twórcy kładli ogromny nacisk na ich „efektowność”. Co za tym rozumiem? Otóż gdzie tylko się dało wciśnięte są elementy otoczenia, które mają podkreślać magiczny świat Thedas – lewitujące świątynie, podwodne więzienia okolone magiczną barierą, starożytne ruiny pełne magicznego ustrojstwa, które świeci. Momentami czułem się wręcz przebodźcowany „magicznym” światem, gdzie nawet zwykłe mosty są kreowane z użyciem magii. To jednak ocena mocno subiektywna.

Sporo uwagi od strony graficznej poświęcono także technologii promieni, co przekłada się na refleksy świetlne na różnych obiektach pokroju wody czy broni. Gdzie tylko się da pojawiają się promienie słońca, bądź powierzchnie, od których mogą się odbijać przeróżne obiekty. Raz wygląda to świetnie, innym razem mocno średnio.

Zauważyłem także, że momentami gra potrafi być przejaskrawiona i mówię to po różnych próbach wykalibrowania tego. Pogrzebałem nieco w opcjach graficznych i co prawda „prześwietlone” lokacje były bardziej stonowane, ale znowu podziemia były wówczas wybitnie nieprzyjemne, bo były aż nadto zaciemnione.

W kwestii animacji jest średnio, ale poprawnie

Od strony animacji nowe działo BioWare także wypada „poprawnie” (wiem, nadużywam tego słowa w tym tekście). Przygotowano je na tyle, aby nie raziły, ale dla fanów czegoś bardziej wyszukanego nie będzie tutaj elementów do podziwiania. Wymachy bronią białą są klasycznym „machasz waszmość jak cepem”, gdzie broń jednoręczna jest szybka, a broń dwuręczna, powolna, ale potężna. Niestety to typowe fantasy – fechtunek zmarginalizowano do kwestii bicia przeciwnika ostrym końcem broni. Jeśli chodzi o walkę, to o niebo lepiej wypada mag, ale najciekawsze animacje czy zdolności specjalne ma zdecydowanie łotrzyk. Pułapki, wybuchy czy wieżyczki w jego wykonaniu prezentują się zarówno efektownie, jak i efektywnie. Cała gra utrzymana jest w klimatach rodem z filmów Michael Bay’a – dużo wybuchów i jaskrawych kolorów.

Mimika postaci została przez BioWare poprawiona i nie będzie tutaj wpadki rodem z Mass Effect: Andromeda. Jest co prawda wykonana poprawnie i nie dostrzegłem większych problemów z ekspresją emocji. Momentami wygląda nieco sztucznie, ale w porównaniu do Andromedy nie jest aż tak źle. Gorzej wypada animacja poruszania się postaci. Praktycznie nie czuć tutaj impetu i postać potrafi błyskawicznie się zatrzymać, jak i ruszyć do biegu.

Podobnie wygląda spadanie – bez względu na wysokość, Rook spada na sztywne nogi, co najwyżej lekko uginając kolana. Jeśli jednak znajdziemy przepaść bądź dziurę na tyle dużą, aby przetestować siłę grawitacji to gra i tak przeteleportuje naszego protagonistę z powrotem na miejsce skoku, gdy odległość od ziemi będzie zbyt duża. Przypadkowe śmierci od upadku więc tutaj nie grożą. Pozostając w temacie fizyki – ragdoll w grze jest bardzo wyważony, wręcz nieistniejący. Jeśli jakaś postać zostanie „przesunięta” z miejsca, to zwykle dzieje się tak za sprawą umiejętności bądź ciosu specjalnego.

Niektóre obiekty fizyczne takie jak skrzynie czy wozy można niszczyć (dosłownie dotknięciem), ale nie licząc animacji „zniszczenia”, stają się one niefizycznymi obiektami i po chwili znikają ze świata gry. Destrukcja większej ilości obiektów np. w trakcie walki nawet wygląda nieźle, ale efekt jest zepsuty właśnie tym szybkim znikaniem wszelkich odłamków. Zapewne twórcy wdrożyli takie rozwiązanie, aby gra była maksymalnie przejrzysta, a drewniane czy stalowe szczątki nie przeszkadzały w eksploatacji świata.

Dostępność gry

Jeden z bardziej pomijanych aspektów w świecie gier komputerowych to sekcja dostępności w ustawieniach. Znajdziemy tam spore możliwości edycji informacji jakie wyświetlają się na ekranie czy sposoby aktywacji obiektów w grze. I tutaj muszę pochwalić Dragon Age: Straż Zasłony, że jego twórcy pomyśleli o wszystkim. Osoby mające problemy ze wzrokiem bądź ograniczone możliwości manualne będą w stanie dopasować ustawienia w taki sposób, aby w pełni cieszyć się z gry. Przykładowo mnie osobiście cieszy chociażby możliwość zmiany wielkości napisów, bo to nie w każdej grze jest zawsze możliwe.

Do tego dochodzą opcje zmniejszenia wstrząsów kamery, ukrycie hełmu postaci czy kinowe proporcje obrazu w trakcie przerywników filmowych. Opcji jest naprawdę sporo, co także sugeruje, że Dragon Age: Straż Zasłony celuje zarówno w casualowego gracza, jak i bardziej hardcorowych fanów cRPG. Podobnie jest z poziomami trudności – rozstrzał jest tutaj od fabularnego (który przewiduje nawet tryb nieśmiertelności) po najwyższy stopień trudności, gdzie walka jest sporym wyzwaniem.

Błędów jak na lekarstwo

Muszę pochwalić także BioWare za to, że naprawdę załatali swoją grę. W ostatnich miesiącach gotowe gry na premierę były raczej rzadkością, ale w przypadku Dragon Age: Straż Zasłony mówimy o kompletnym produkcie. Owszem, raz na jakiś czas zdarzyło się, że postać w przerywniku przy zbyt szybkim pomijaniu fragmentu wypowiedzi potrafiła się teleportować, bo gra zbyt późno zaczytała kolejną sekwencję dialogu. Była to jednak wyjątkowa rzadkość. Tu i ówdzie gdzieś tekstura mignęła albo doczytała się dwie sekundy później, co zdążyłem wychwycić kątem oka. Poza tym jednak gra działa bezproblemowo. Nie trafiłem na żaden błąd czy glitch, który uniemożliwiłby mi dalszą rozgrywkę.

Jedynym powtarzającym się problemem zarówno u mnie, jak i redakcyjnych kolegów i koleżanek była kwestia AI. Przeciwnicy inteligencją nie grzeszą i ich cała strategia opiera się na atakowaniu postaci gracza (przy całkowitym ignorowaniu towarzyszy). Zdarzały się jednak sytuacje, że przeciwnicy zwłaszcza ci potrafiący się teleportować, wycofywali się na jakieś dalsze pozycje, wyłączając się tym samym z walki. Wówczas musiałem ich szukać, bo najnormalniej w świecie porzucili pole bitwy. Zdarzało się także, że wszelkie maszkary bądź inne demony „zapominały” co powinny robić i po prostu stały w miejscu. Wówczas radośnie okładałem ich po głowie.

Podsumowanie – BioWare dociągnęło temat od strony technicznej

Finalnie Dragon Age: The Veilguard lub jak kto woli Dragon Age: Straż Zasłony to wyjątkowo dobrze zoptymalizowana gra (co jest dosyć dziwne przy ostatnich premierach), która bezproblemowo odpala na większości konfiguracji, nawet tych starszych. Momentami pozwala nacieszyć oczy ładnymi widokami, ale w dużej większości jest co najwyżej poprawnie – nie za ładnie, nie za brzydko (prawie jak typowy „dobry” tort na weselu). Co więcej zabrakło w niej większych bugów bądź glitchy, a sama gra działa stabilnie, utrzymując stałą liczbę klatek na sekundę. Zakładam, że w dniu premiery bądź kilka dni po niej pojawi się aktualizacja, która rozwiąże większość pomniejszych błędów. Liczę zwłaszcza, że deweloperzy pochylą się nad kwestią AI, bo ta czasem niedomaga.

Niedawno zapowiedziano, że gra „wykorzysta pełen potencjał na PlayStation 5 Pro”. Nie bardzo rozumiem co to ma znaczyć, bo moim zdaniem nawet zwykłe PS5 powinno móc utrzymać stabilne 60 klatek na sekundę, bo oprawia graficzna nie jest na tyle porażająca, by miała zajeżdżać konsolę Sony do granic możliwości. Pozostaje się uzbroić w cierpliwość i zobaczyć końcowe efekty tych zapowiedzi. A jeśli obawialiście się o kwestie techniczne w Dragon Age: Straż Zasłony, to już nie musicie – gra działa jak należy.

Czytaj więcej:14-letni Dziki Zachód nie pokonał pecetów - recenzja techniczna Red Dead Redemption na PC