Ta gra jest jak stary Passat w dieslu - niestabilna, a do tego pamięć cieknie z każdej strony. Recenzja techniczna Assetto Corsa Evo

Assetto Corsa Evo zadebiutowała w wersji 0.1. Numeracja „buildów” to oczywiście rzecz czysto umowna, ale w tym przypadku cyfry dają dobre wyobrażenie o tym, w jakim stanie jest gra. Mamy do czynienia z produkcją na wyjątkowo wczesnym etapie rozwoju nawet jak na realia wczesnych dostępów.

Powiązane:8 GB VRAM może być dużym problemem w przyszłości; już teraz gry na tym cierpią

Twórcy mają tyle rzeczy do zrobienia i dodania, że w tym momencie kompletnie nierealna wydaje się wstępna „mapa drogowa” w której wydanie wersji 1.0 wyznaczono na tegoroczną jesień. W udostępnienie pierwszej wersji otwartego świata latem też nie dowierzam. A to tylko wierzchołek góry lodowej w jakim stanie znajduje się gra.

Wymagania sprzętowe Assetto Corsa Evo

Komponent	Konfiguracja minimalna	Konfiguracja zalecana
Procesor	Intel i7 8700k / AMD 1500X	Intel i7 8700k / AMD 1500X
Pamięć	16 GB RAM	16 GB RAM
Karta graficzna	GTX 1070, RX 580	RTX 2070, Radeon RX 5600
DirectX	Wersja 12	Wersja 12
Miejsce na dysku	100 GB dostępnej przestrzeni	100 GB dostępnej przestrzeni
Obsługa VR	SteamVR, Oculus VR, OpenXR	SteamVR, Oculus VR, OpenXR

Optymalizacja? Jaka optymalizacja?

Na wstępie zaznaczę, że nie posiadam żadnego zestawu VR ani trzech ekranów, więc nie byłem w stanie samodzielnie ocenić wsparcia dla takich urządzeń. Mogę tylko zreferować wrażenia innych graczy… a te, mówiąc delikatnie, nie są najlepsze. Rozczarowuje zwłaszcza obsługa wirtualnej rzeczywistości. Użytkownicy napotykają trudności z uzyskaniem stabilnego klatkarzu nawet na najpotężniejszych maszynach (z kartami pokroju GeForce’a RTX 4090), a jeśli mają szczęście, i tak narzekają na wizualne artefakty oraz ogólną brzydotę gry w tym trybie.

Przy standardowym użytkowaniu AC Evo na jednym monitorze jest lepiej… ale tylko trochę. Wymagania sprzętowe opublikowane na Steamie to fikcja – zalecana konfiguracja z RTX-em 2070 może i pozwoli na komfortową zabawę, ale jedynie podczas samotnych jazd próbnych. I to raczej bez wysokich ustawień graficznych (chyba, że z użyciem DLSS lub FSR3 w trybie wydajności).

Mój „blaszak” ma na pokładzie Core i7-9700F, 32 GB RAM i RTX-a 4080. Procesor co prawda ciągnie tę konfigurację w dół, ale i tak nie jest słabszy niż to, co wpisano w zalecane wymagania (Core i5-10500). Gram w rozdzielczości 4K i wrażenia z rozgrywki są… mieszane. O ile przejażdżki w pojedynkę pod pogodnym niebem nawet na ustawieniach „ultra” bez upscalingu nie nastręczają większych trudności maszynie (czyt. utrzymuje stabilne 60 klatek na sekundę), tak po dodaniu innych kierowców czy chmur zaczynają się schody.

AC Evo zostało wyposażone w zaawansowany system pogodowy z dynamicznym nawilżaniem i przesychaniem asfaltu (to drugie obejmuje dodatkowo formowanie się tzw. suchej linii wyścigowej, zanim woda odparuje z całej nawierzchni toru) oraz z prezentującymi się okazale wolumetrycznymi chmurami, które podlegają ciągłym przemianom. Takie „bajery” muszą odbijać się na wydajności.

Komputer jest poddawany szczególnie ciężkiej próbie, gdy spadnie deszcz, zwłaszcza gdy na ekranie pojawi się choćby i kilka samochodów z ciągnącymi się za nimi chmurami wodnego pyłu, a my spróbujemy oglądać „akcję” z pełnego detali wnętrza naszego wozu. Na moim sprzęcie w takiej sytuacji licznik potrafi zjechać nawet poniżej 30 klatek na sekundę i to nawet z włączonym DLSS.

By uniknąć ustawicznego skakania między 30 a 60 fps, musiałem przecierpieć „darcie” ekranu i wyłączyć synchronizację pionową – wówczas wyścigów w deszczu doświadczam w okolicach 45 klatek z DLSS w trybie „zbalansowanym” (na szczęście nie dostrzegam zbyt negatywnego wpływu tej opcji na ostrość obrazu). Szukając lepszej wydajności, eksperymentowałem z regulacją jakości różnych aspektów grafiki, jak MSAA, cienie, okluzja otoczenia czy wspomniane wolumetryczne chmury (lista opcji jest długa), ale trudno zachować wysoką jakość oprawy i jednocześnie cieszyć się płynną rozgrywką.

Dodatkowym utrapieniem są notoryczne mikroprzycięcia (stuttering) i wycieki pamięci, przez które intensywne gubienie klatek zaczyna się już po niecałej godzinie zabawy. Jedynym rozwiążaniem był restart gry, który pozwalał na „odzyskanie” wyższego poziomu kl./s. Czasami sama gra daje nam ku temu sposobność, wysypując się do systemu, np. podczas nawigowania po menu czy w trakcie jazdy (choć w ogólnym zarysie stabilność nie jest zła jak na tak wczesny Early Access).

Interfejs na dwóję

Do eksperymentów z konfiguracją gry zniechęca toporny interfejs. Nawet na dysku SSD przejściom między ekranami menu towarzyszą drażniąco długie przerwy (przynajmniej wczytywanie wyścigów odbywa się w rozsądnym czasie), a „wędrowaniu” po nich brakuje responsywności. W ogóle interfejs sprawia wrażenie, jakby działał ciągle w 10 klatkach na sekundę – widać to zwłaszcza po zacinającym się obrotomierzu w HUD-zie przy starcie wyścigów.

Owa toporność szczególnie daje się we znaki, gdy przychodzi nam skonfigurować całe sterowanie od zera – co czeka wszystkich posiadaczy kierownic, bo na ten moment w grze brakuje tzw. presetów dla różnych ich modeli. O dziwo, tylko xboksowy kontroler ma gotową konfigurację… mimo że średnio nadaje się do używania w tak „hardkorowym” symulatorze jak AC Evo (poza tym korzystanie z niego grozi poważnymi problemami z płynnością animacji, których doświadczyłem; w razie ich wystąpienia trzeba pogrzebać w steamowych ustawieniach kontrolerów).

Na udrękę jaką jest dostosowywanie kierownicy, składa się kilka czynników. Primo, przy każdym wejściu w menu sterowania musimy przełączyć maleńką, łatwą do przegapienia zakładkę na górze ekranu (inaczej domyślnie zawsze konfigurujemy klawiaturę i mysz). Secundo – listy przycisków składają się z dziesiątek enigmatycznie opisanych pozycji (np. zmiana kamery figuruje jako „Driveable”), a jedyna efektywna metoda ich przewijania to złapanie myszką za wąziutki suwak z boku. Tertio – przy niektórych funkcjach trzeba otworzyć panel właściwości i wybrać jedną z pięciu metod ich aktywacji (np. patrzenie na boki nie będzie działało, jeśli nie zmienimy trybu „Press” na „Constant”).

Nie brzmi tak strasznie? To teraz wyobraźcie sobie, że otwieracie to menu kilkadziesiąt razy przez pierwszą godzinę zabawy, szukając kolejnych funkcji, które okazały się potrzebne do komfortowej gry (np. regulacja ABS-u i kontrola trakcji), i każdorazowo musicie przełączyć zakładkę i scrollować jak opętani, a nieresponsywny interfejs nie chce z Wami współpracować. Podobnie z dostosowywaniem force feedbacku kierownicy. Łatwo się zniechęcić.

Równie nieprzyjemne jest regulowanie położenia kamer. Trzeba to robić osobno dla każdego samochodu i każdego widoku (gra zapamiętuje przynajmniej ustawienie pola widzenia), na zmianę pauzując i odpauzowując rozgrywkę, a suwaki również na tym ekranie okazują się bardzo oporne (chyba że użyjemy myszki). Kuriozalny jest też fakt, że wciskanie przycisków w menu podczas pauzy aktywuje przypisane do nich funkcje gameplayowe (np. obracanie widoku w lewo i prawo pod strzałkami).

Tu na razie jest ściernisko…

Jak widać, niedoróbek jest cała masa – czego należało się oczywiście spodziewać na starcie wczesnego dostępu, choć i tak warto zadać sobie pytanie, czy ich liczba jest współmierna do ceny gry oraz do tego, jaki stan produktu sugerowali twórcy swoją hurraoptymistyczną (a przy tym pełną niedomówień) kampanią promocyjną. Na przykład wspomnianymi zapowiedziami, że wersja 1.0 będzie gotowa do wydania na jesień, a po drodze uda się dodać chociażby – bagatela – otwarty świat. Chyba w snach.

W każdym razie droga do premiery będzie daleka i najeżona łatami. Obecnie dzień w dzień dostajemy malutkie „hotfixy”, którymi twórcy rozwiązują najbardziej palące problemy (niejeden gracz nie jest w stanie w ogóle odpalić gry) i które zbliżają nas do tego, byśmy uzyskali dostęp do pełnej singleplayerowej zawartości – uzależnionej od szwankujących serwerów (co notabene wyszło na jaw dopiero na ostatnią chwilę, w momencie premiery).

…ale momentami jest San Francisco

Na szczęście nie wszystkie techniczne aspekty Assetto Corsy Evo powodują ból zębów. Dobre wrażenie sprawia oprawa wizualna, nie tylko wspomniane wolumetryczne chmury. Może nie jest aż tak „fotorealistyczna”, jak chełpi się deweloper na swojej stronie, ale na tle simracingowej konkurencji i tak wypada znakomicie. Podkreślam: simracingowej – Forza Motorsport i Gran Turismo 7 to inna bajka. Chociaż pod względem szczegółowości modeli samochodów AC Evo jest już naprawdę blisko flagowej „ścigałki” na PS5 (dodatkowe punkty zdobywa za bardziej interaktywne kokpity i większą liczbę ruchomych części, np. drzwi), a jakością torów miejscami bije ją na głowę – choćby dlatego, że chyba nigdzie nie stosuje już archaicznych modeli drzew złożonych z obrotowych sprite’ów 2D.

Na pochwały zasługuje też udźwiękowienie. Assetto Corsa Evo korzysta w sporej mierze z audioteki poprzedniej odsłony serii (Competizione), co oznacza, że już na starcie ma dobrze brzmiące silniki wyścigowych bolidów i pakiet immersyjnych odgłosów, które towarzyszą np. przejechaniu po tarce czy odbyciu wycieczki po trawniku. Tylko motory drogowych modeli (zwłaszcza czterocylindrowe) niekiedy sprawiają wrażenie troszkę pozbawionych charakteru.

Podsumowując, nowa Assetto Corsa zadebiutowała w rozczarowująco złym stanie, ale nie warto przedwcześnie jej skreślać. Nawet jeśli nie chce Wam się śledzić jej procesu naprawczego, dajcie temu tytułowi drugą szansę, gdy będzie debiutował w wersji 1.0. Według wszelkiego prawdopodobieństwa będzie to wtedy zupełnie inna gra niż ogryzek, którym zostaliśmy „uraczeni” u progu wczesnego dostępu. Bądź co bądź studio Kunos Simulazioni ma reputację, którą musi pielęgnować.

Czytaj więcej:RTX 5080 w laptopie nie przebije RTX 4070 Super z pecetów, ale i tak jest nieźle