Wiedźmin 4 wygląda olśniewająco, ale nie dajmy się jeszcze ponieść. Demo technologiczne robi wrażenie i wzbudza obawy

Wczorajsza wersja demonstracyjna silnika Unreal Engine 5.6 dla gry Wiedźmin 4 zrobiła spore wrażenie w sieci. Nie tylko pozwoliła nam zobaczyć przepiękne tereny Koviru, ale także zobaczyliśmy jak prezentuje się Ciri w roli wiedźminki. Zaskoczyła także sama płynność pokazu, bo demo działało na konsoli PlayStation 5 z odpaloną technologią ray tracingu. Aż zastanawiające jest kwestia wymagań sprzętowych w kontekście premiery, która przy dobrych wiatrach powinna mieć miejsce w 2026 roku.

Obok jednak samej prezentacji sporo uwagi poświęcono nowym technologiom. To demo techniczne zaprezentowało szereg ciekawych rozwiązań:

• System MASS + MetaHuman – system zarządzania dynamicznymi tłumami NPC, który prezentuje się nad wyraz intrygująco. Może to być spora rewolucja w kwestii tworzenia otwartych oraz bardziej żywych światów;
• Nanite Foliage – system generowania gęstej roślinności przy mniejszym obciążeniu sprzętu, który ma zadebiutować w Unreal Engine 5.7. Muszę przyznać, że to z technicznego punktu widzenia może być bardzo ważne, bo krzaki czy liście drzew lubią mocno obciążać sprzęt;
• FastGeo Streaming – technologia szybszego wczytywania otoczenia, pozwalająca tworzyć rozległe oraz dalekie krajobrazy;
• Unreal Animation Framework – technologia wykorzystywana do tworzenia naturalnych i płynnych animacje postaci. Tutaj jestem najbardziej sceptycznie nastawiony, no ale zobaczymy to w praktyce (czyt. w samej grze w realnym gameplayu);
• ML Deformer – mój osobisty faworyt, czyli technologia do tworzenia rozbudowanych animacji mięśni, która może odmienić podejście do kreowania wszelkich zwierząt oraz stworów w grach cyfrowych.

Kluczem do sukcesu są liczne detale

Osobiście najwięcej uwagi poświęciłem wszelkim detalom, które pojawiały się tu i ówdzie. Na pierwszy plan rzuciła mi się geometria oraz fizyka płaszcza Ciri, która wzbudza mój szczery podziw – to element, z którym gry od zawsze mają problem: zachowanie tkanin na ciałach postaci. Ileż to razy zbroje czy inne elementy garderoby przenikały się wzajemnie, bo silnik gry i system kolizji zwyczajnie nie radziły sobie z ich zachowaniem. Działanie silnika świetnie prezentuje także chaperon kupca, z którym Ciri rozmawia – jego „ogon” w naturalny sposób układa się na płaszczu, gdy ten porusza głową. Widać było jednak delikatne „zgrzytanie” tej fizyki, zwłaszcza przy bardziej intensywnych ruchach głowy.

Paradoksalnie świetnie prezentowały się także… ryby. W udostępnionym materiale poświęcono chwilę handlarzowi fauny wodnej, który zachwalał swój towar przed kupującymi. Jego produkty wyróżniały się niezwykle wysokim poziomem graficznym – zarówno pod względem tekstur, jak i detali. Zwykle tego typu elementy są graficznie niedopracowane — z powodu ich marginalnego znaczenia lub w celu oszczędności zasobów. A nie ukrywam, że jestem graczem, który, przemierzając ulice miast, lubi zwracać uwagę na takie detale otoczenia.

Jeśli chodzi o krajobrazy i roślinność – szczerze mnie zaintrygowały, choć nie zaskoczyły. Zastosowanie technologii FastGeo Streaming i Nanite Foliage budzi podziw, ale wciąż mam z tyłu głowy, że to demo technologiczne. Nie wiemy, ile zastosowano w nim trików, by odciążyć sprzęt. Wygląda to pięknie, ale chciałbym zobaczyć (i przetestować) to bezpośrednio w grze.

Żyjący świat rodem z gier Bethesdy?

Wiedźmin 4 w kwestii kreacji świata ma bardzo spore ambicje – scena w której Ciri popycha faceta z koszykiem owoców, po czym owoce się rozsypują, jakiś chłopiec zaczyna je zbierać, a zwierzę jeść wyglądała świetnie. Wydaje się jednak mocno oskryptowanym akcentem. Gry od lat próbują w jakiś sposób przenieść wizję żyjącego świata, który ma porwać gracza. Jednym z niespełnionych marzeń Todda Howarda jest wykreowanie w pełni żyjącego, wirtualnego świata. Próbowano to osiągnąć już od czasów Obliviona w kolejnych cRPG studia, ale ostatecznie często kończyło się to krytyką.

Aby zaimplementować nawet proste systemy sztucznej inteligencji i codziennej rutyny wśród NPC-ów, konieczne było znaczne ograniczenie ich liczby. Prowadziło to do paradoksów tego typu, że największe miasta w serii The Elder Scrolls zamieszkiwały zaledwie niewielkie grupy postaci – każdy budynek w grze musiał być przecież realną lokacją, co dodatkowo wymuszało pojawianie się ekranów ładowania.

Trzeci Wiedźmin również próbował stworzyć iluzję żyjącego świata, ale robił to w dość prosty sposób – zapętlając zachowania NPC-ów i ograniczając ich cykl dobowy do dnia i nocy. Najwyraźniej przygody Ciri będą miały w tym zakresie nieco większe ambicje. Zważywszy jednak na to, że wszystkie dotychczasowe próby stworzenia prawdziwie żyjącego świata spełzały na niczym, trudno mi uwierzyć w tak szeroką interakcję z NPC-ami, jaką zaprezentowano.

Obawiam się również, że „szerokie spektrum różnych zachowań postaci niezależnych”, które mogliśmy podziwiać na prezentacji, okaże się raczej zapętlonym schematem — pani wylewająca pomyje będzie każdego dnia kursować w tę i z powrotem, a wagabunda od czasu do czasu wyrzuci kogoś przypadkowego z tawerny. Mam nadzieję, że się mylę, ale doświadczenia z Cyberpunka 2077 sugerują, że realizm zachowań NPC-ów nie jest priorytetem dla polskiego studia.

Koń jak malowany, a raczej świetnie wymodelowany

Muszę przyznać, że największe wrażenie zrobiła na mnie wymodelowanie konia oraz sposób modelowania jego ruchu z użyciem ML Deformera. O ile ludzie, a nawet różnego rodzaju humanoidy, poruszają się dość realistycznie w większości współczesnych gier, tak w przypadku zwierząt czworonożnych realizm ten nie zawsze jest zachowany. Sposób napinania się mięśni pod skórą oraz sam ruch Kelpie naprawdę i szczerze mi zaimponowały i chciałbym wiedzieć o wiele więcej o tej technologii.

Kreowanie zwierząt czy potworów od zawsze sprawia spore trudności, bo ich budowa kostna i mięśniowa jest diametralnie różna od ludzkiej (wiem, właśnie odkryłem Amerykę). Przeniesienie tych różnic do świata wirtualnego bywa niezwykle problematyczne. Jako fan dinozaurów już widzę potencjał, jaki ta technologia mogłaby mieć przy tworzeniu prehistorycznych tytanów… ale wróćmy na razie do Wiedźmina.

Pozostaje jednak pytanie: czy tylko wierzchowcowi poświęcono tyle uwagi, czy również inne stworzenia – w tym potwory – mogą liczyć na podobną ilość detali? Zwłaszcza, że możliwości chaos flesh wyglądają naprawdę imponująco – proceduralna aktywacja mięśni brzmi świetnie... o ile faktycznie zadziała tak, jak powinna, i nie doprowadzi do przeciążenia podzespołów. Aż przypomina się historia z technologią NVIDIA HairWorks w Wiedźminie 3 – momentami wyglądała dobrze (a czasem fatalnie), ale jednocześnie potrafiła mocno obciążyć sprzęt.

Wiedźmin 4 raczej nie będzie tak perfekcyjny, jak to co zobaczyliśmy

Warto mieć z tyłu głowy, że prezentowany materiał to jedynie demo technologiczne, a nie pełnoprawny gameplay z rzeczywistej rozgrywki. Owszem, działa w czasie rzeczywistym na standardowym PlayStation 5, włącznie z ray tracingiem, ale… lepiej zachować odrobinę sceptycyzmu wobec obietnic CD Projekt RED. W przypadku Wiedźmina 3: Dziki Gon różnice między oficjalną prezentacją a finalną wersją gry – zwłaszcza pod względem oprawy graficznej – były znaczące. Z kolei Cyberpunk 2077 miał „działać świetnie na PlayStation 4”, a jak było w rzeczywistości, przekonaliśmy się boleśnie.

I warto brać pod uwagę także fakt, że mówimy o wideo przesłanym na YouTube, a to także wpływa na jakość obrazu. Dlatego – choć szanuję CD Projekt – pozostawiam przy tych górnolotnych zapowiedziach pewną nutkę niepewności. Pociesza jednak fakt, że poszczególne rozwiązania graficzne i optymalizacyjne zostały objaśnione dość szczegółowo, co sugeruje, że deweloperzy wiedzą, co robią i do czego dążą. Pozostaje czekać na pełnowymiarowy gameplay, w którym zobaczymy grę w ruchu. Oby tym razem obyło się bez powtórki z Watch Dogs.