20 lat temu Apple wypuściło jeden ze swoich najtańszych sprzętów, które zawojowały rynek. Wspominamy iPod Shuffle

11 stycznia 2005 roku Steve Jobs, prezes Apple, wyszedł na scenę podczas konferencji otwierającej targi MacWorld w San Francisco i w swoim stylu zaprezentował „jeszcze jedną rzecz”. Malutkiego iPoda, który wyglądał jak… pendrive.

Powiązane:Kiedy premiera iPhone 17? Sprawdzamy i odpowiadamy

Podczas swojej prezentacji długo mówił o strategii Apple w obszarze przenośnych odtwarzaczy muzyki. iPod bowiem nie służył tylko do słuchania muzyki (spełniając obietnicę 1000 piosenek w kieszeni) ale stał się elementem stylu. Wszystko przez białe słuchawki. Kiedy wszystkie inne słuchawki były czarne, właściciela iPoda można było rozpoznać od razu – właśnie po białym kabelku biegnącym od uszu do kieszeni.

Rynek odtwarzaczy w 2005 roku

Jakiej konkurencji Jobs postanowił rzucić rękawicę? Przypomnę, że były to czasy przed usługami streamingowymi muzyki i przed smartfonami. Ktoś, kto chciał słuchać utworów ze swojej kolekcji poza domem, miał kilka możliwości. Po pierwsze mógł użyć przenośnego odtwarzacza CD zwanego potocznie Discmanem (choć Discman to zastrzeżona nazwa firmy Sony). Istniały też odtwarzacze CD+MP3, które potrafiły odczytywać „empetrójki” nagrane na płytę. Takie urządzenie mogło przechowywać całkiem sporo muzyki, ale playery z płytami były dość nieporęczne. Innym rozwiązaniem było sięgnięcie po odtwarzacz z dyskiem twardym – i tutaj oczywiście królował iPod.

W 2005 roku było to już urządzenie dobrze osiadłe na rynku (pierwszy zadebiutował w 2001 roku) i firma z Cupertino miała w ofercie dwa: większego i model „mini”, który był nieznacznie tańszy. Były też odtwarzacze innych producentów, ale iPod skutecznie wypchnął je z rynku. No i wreszcie można było wybrać odtwarzacz oparty o pamięć flash. W tym przypadku melomani sięgali po jeden z modeli konkurencji – na przykład urządzenie Creative MuVo, które mogły pochwalić się 64 lub najczęściej 128 megabajtami pamięci flash.

To była nisza, w którą jabłkowa firma postanowiła wejść, jak zwykle z przytupem. Jak się okaże później, przechowywanie danych na nośnikach półprzewodnikowych było przyszłością. Jabłkowa firma na początek wprowadziła właśnie model Shuffle, a pod koniec 2005 roku iPoda nano, który zastąpił w ofercie iPoda mini.

Losowe odtwarzanie najczęściej wybieraną metodą słuchania

Podczas wspomnianej konferencji Steve Jobs podzielił się ważnym spostrzeżeniem:

Z tego spostrzeżenia narodził się właśnie najmniejszy z iPodów – Shuffle, który kształtem przypominał pendrive z wtyczką USB 2.0. Niektórzy też dopatrywali się w nim podobieństwa do opakowania gum do żucia. Obsługa była bajecznie prosta. Ułożone w okrąg przyciski do regulacji głośności, zmiany piosenek, „play/pause” i tyle wystarczyło. Całości dopełniała dioda sygnalizująca stan urządzenia. Z tyłu mieliśmy włącznik i przełącznik trybów odtwarzania. Shuffle miał ich tylko dwa: losowe odtwarzanie i muzyka po kolei. Na przeciwległej do wtyczki USB ściance, znajdowało się gniazdo jack do podłączenia słuchawek. Zamiast kapselka zasłaniającego USB można było tam przyczepić smyczkę (dodawaną w zestawie) i nosić player na szyi, niczym identyfikator określający nasz sposób bycia i status społeczny. Takie proste!

Do tego iPoda (zresztą jak do wszystkich innych) potrzebny był jeszcze program iTunes na PC lub Macu w którym zaimplementowano funkcję „Autofill”, która automatycznie wypełniała pamięć „szufelki” według zadanych reguł. Mogła na przykład wrzucić tam najczęściej słuchane utwory z naszej biblioteki. A pamięci ten iPod miał sporo w porównaniu z konkurencją. Mógł się pochwalić pojemnością 512 MB lub 1 GB, co przy ówczesnej cenie 99 dolarów za tańszą wersję sprawiało, że stawał się rozsądną alternatywą dla odtwarzaczy innych firm.

I wtedy już poszło z górki

Pomimo tego, że wielu nie wróżyło iPodowi Shuffle sukcesu, to klienci zdecydowali portfelami. Shuffle stał się niezwykle popularny. We wrześniu 2006 roku Jobs powiedział podczas prezentacji, że Apple w półtora roku sprzedało ponad dziesięć milionów sztuk iPoda Shuffle pierwszej generacji… i zapowiedział kolejną wersję urządzenia.

iPod Shuffle 2. generacji pojawił się w wersji srebrnej o pojemności 1 GB z zupełnie nową obudową, której kształt wynikał po pierwsze z miniaturyzacji, a po drugie z obserwacji. Okazało się bowiem, że najmniejszy odtwarzacz od Apple jest używany przez rozmaitych sportowców-hobbystów, dla których sznurek na szyi nie był zbyt wygodny, a którzy zmuszeni byli używać produktów innych firm, aby wygodnie nosić Shuffle podczas treningu. Zatem „Jabłko” dodało do iPoda oczywistą rzecz. Klips.

Innowacyjna była też metoda łączenia playera z komputerem, bo w urządzeniu nie było portu USB. Do pudełka z iPodem dodawano stację dokującą, która łączyła się z komputerem, a z umieszczonym w niej iPodem… przez port słuchawek. Tak więc, gniazdo jack stało także portem USB i portem ładowania. Warto też wspomnieć, że wraz z miniaturyzacją spadała cena. „Dwójka” kosztowała już 79 dolarów.

Do srebrnego modelu „szufelki” drugiej generacji dołączyły w kolejnych latach inne wersje kolorystyczne, czy też takie z 2 GB pamięci. Niestety Apple „przeinżynierowało” i zepsuło to, co było dobre. Trzeci model tego iPoda okazał się niewypałem. Zwyczajnie, przesadzono z innowacją. „Dwójka” była niemal idealna, a w „trójce”… pozbyto się całkowicie przycisków sterujących, zostawiając tylko włącznik, będący jednocześnie przełącznikiem trybów. Teraz tą maleńką, bryłką aluminium (w wersji premium wykonaną ze stali nierdzewnej) sterowano tylko za pomocą przycisków umieszczonych na kablu słuchawek. Nazwy utworów i tryb były odczytywane na głos przez VoiceOver, czyli takiego dalekiego przodka Siri.

Spotkało się to z krytyką odbiorców, bo oznaczało, że w zasadzie nie da się do tego iPoda podłączyć słuchawek innych firm, a te oryginalne jakością wykonania ani odwzorowaniem dźwięku nie grzeszyły. Z czasem pojawiło się kilka kompatybilnych modeli słuchawek innych firm… No ale to nie było to. Poza tym, przeskoczenie na przykład o kilka piosenek do przodu było szalenie niewygodne.

Z każdego niewypału jednak Apple zachowuje coś, co się sprawdziło. To temu iPodowi zawdzięczamy upowszechnienie sterowania na kablu, gdzie umieszczone były trzy przyciski – start/stop i dwa od głośności, a przełączanie między piosenkami lub funkcjami robiło się poprzez odpowiednie, wielokrotne naciśnięcie przycisku start/stop: dwa szybkie naciśnięcia to przeskok do przodu, a trzy - do tyłu. Jest to coś, z czego korzystamy nawet dzisiaj na przewodowych i bezprzewodowych słuchawkach od Apple.

Po roku od wprowadzenia 3 generacji „szafla”, wycofano go ze sprzedaży i zastąpiono czwartą, ostatnią edycją. Zachowano w niej zdobycze technologiczne trzeciej wersji – w tym głosowe odczytywanie nazw utworów i sterowanie za pomocą przycisków na kablu, ale przywrócono fizyczne przyciski na obudowie. Tym samym, ostatnia „szufelka” wyglądała jak nieco zmniejszona „dwójka”. Była to najdłużej obecna na rynku wersja tego odtwarzacza, bo zadebiutowała 1 września 2010 roku wraz z prezentacją Steve’a Jobsa, a linia przestała być kontynuowana w 2017 roku.

Dostępny był w wersji 2 GB w wielu kolorach i z czasem coraz bardziej taniał - dochodząc do ceny poniżej 50 dolarów (to niewiele więcej niż kwota, za którą Apple sprzedawało wtedy same słuchawki!). Ale pod koniec swojego życia już niemal całkowicie przerzuciliśmy się na słuchanie muzyki z telefonów i z użyciem serwisów streamingowych, których mały iPod Shuffle nie wspierał.

Podróbek także nie brakowało!

Twórcy podróbek szczególnie upodobali sobie drugą i czwartą generację iPoda Shuffle. Nadal (podkreślam: NADAL) można za kilkadziesiąt złotych kupić urządzenia łudząco podobne do „szafla”. Mają nieco inaczej umieszczone przyciski na kółku i zazwyczaj mają port mini USB do podłączenia kablem do komputera. Identyfikują się jako dyski przenośne, więc bez problemu można na nie wrzucać „empetrójki” i żaden iTunes nie jest potrzebny. Z jakością wykonania bywa różnie, ale pamiętam swego czasu, jak te urządzenia dosłownie zalały rynek i pomimo oczywistego podobieństwa do produktów Apple, były dostępne nawet w marketach z elektroniką. Nie trzeba było po nie jechać na bazar. Widać nikt nikogo nie pozwał.

iPod Shuffle jest też jednym z nielicznych urządzeń, na których Apple pozwalało grawerować czy w inny sposób nanosić na obudowę logotypy innych firm. Można było zatem w wielu konkursach wygrać „szufelki” z naniesioną grafiką czy napisem. Jak dobrze poszukać, to w serwisach aukcyjnych takie promocyjne egzemplarze nadal się trafiają.

Moim pierwszym urządzeniem Apple był właśnie kupiony na Allegro za około 150 złotych nowy, fabrycznie zapakowany, jednogigowy iPod Shuffle drugiej generacji z logo producenta galaretek. Ostatnio go uruchomiłem i w pamięci nadal były utwory z 2007 czy 2009 roku… Nostalgię wywaliło pod sufit i odkryłem, że gust muzyczny mi się znacząco nie zmienił. Chciałbym aby iPod wrócił, choć to chyba niemożliwe.

Czytaj więcej:Apple iPhone 17 Air może być dwuczęściowy; tylny panel połączy szkło i aluminium